Το 1942 είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τη χερσόνησο Χαλκιδική με το υψηλότερο υψόμετρό της, το Άγιο Όρος, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου Λήμνο, Ευστράτιο, Μυτιλήνη και Χίο και να αποκτήσω εικόνα για τις συνθήκες βλάστησης περιοχών που, λόγω της θέσης τους και της πολιτικής κατάστασης, έχουν επισκεφθεί μέχρι σήμερα λίγοι βοτανολόγοι. Μόλις πρόσφατα ο Rechinger (1936) πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στα νησιά του Αιγαίου και πέρασε επίσης ένα σύντομο χρονικό διάστημα στη Λήμνο, τη Μυτιλήνη και τη Χίο, προκειμένου να συλλέξει εκεί για τη "Flora aegaea" του. Έγινε σαφές πόσο ανεξερεύνητες ήταν αυτές οι περιοχές, επειδή ο Rechinger κατάφερε να ανακαλύψει πολλά νέα είδη κατά τη διάρκεια των σύντομων παραμονών του. Αν και υπάρχουν πολυάριθμα χλωριδικά στοιχεία από τις προαναφερθείσες περιοχές, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου πληροφορίες για τις συνθήκες βλάστησης. Μόνο η περιοχή του Αγίου Όρους έχει γίνει περισσότερο γνωστή μέσω της κλασικής περιγραφής του Grisebach (1841) και των ερευνών των Mattfeld (1927, 1930) και Turill (1929). Περαιτέρω εργασίες για τα νησιά του Αιγαίου, τη Σαμοθράκη και τη Σάμο, είναι διαθέσιμες από τον A. v. Degen (1891) και από τους Stefani και Forsythe-Major ( 1892). Δεν επισκέφθηκα τα δύο τελευταία νησιά που αναφέρονται. Η γεωλογία των νησιών του Αιγαίου είναι πολύ καλύτερα γνωστή από τη χλωρίδα: Υπάρχουν μελέτες για τη Χαλκιδική από τους Burgerstein και Neumayr (1880), για τη Μυτιλήνη από τον Maire και για τη Χίο από τον Teller ( 1830). Έτσι, η παρούσα μικρή μελέτη αναμένεται να συμβάλει στη διεύρυνση των γνώσεών μας για μια περιοχή που αποτελεί τη γέφυρα από την ηπειρωτική Ευρώπη προς τη Μικρά Ασία. Ωστόσο, η εργασία αυτή δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι πλήρης- αποσκοπεί πρωτίστως στο να δώσει κίνητρα για περαιτέρω έρευνα σε αυτές τις μέχρι τώρα τόσο ελάχιστα γνωστές περιοχές.
(Από τον Πρόλογο του βιβλίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου